ขวิด ๒ หมายถึง [ขฺวิด] น. มะขวิด.
[ขะสะหฺนะ] (โบ) น. ครู่, ครั้ง, คราว, เช่น ขษณะอัฒรติเวลา.(สมุทรโฆษ). (ส. กฺษณ; ป. ขณ).
[ขะสัย] (โบ) น. กษัย, การสิ้นไป, การหมดไป, การเสื่อมไป,การน้อยไป. (ส. กฺษย; ป. ขย).
[ขะสีนาสบ] (โบ; กลอน) น. พระขีณาสพ, พระอรหันต์, เช่น ดูกรขษีณาศรพทั้งหลาย. (ม. คําหลวง สักบรรพ).
(โบ) น. นํ้านม เช่น ขษีรแปรรูปา. (สมุทรโฆษ). (ส. กฺษีร; ป. ขีร).
น. ไม้หรือเหล็กที่งอ ๆ สําหรับชัก เกี่ยว แขวน หรือสับ, ตะขอหรือ ตาขอ ก็เรียก.
น. ไม้ยาว ๆ ที่ผูกเบ็ดที่ปลาย สําหรับชักกบในรู.
น. อาวุธด้ามยาวมีง้าวอยู่ตรงปลาย ใต้คอของด้ามมีขอสําหรับสับบังคับช้างได้, ราชาศัพท์ว่า พระแสงของ้าว.